Alexander Suvorov
Wzrost, Waga, Wymiary, Wiek

Aleksandr Wasiljewicz Suworow (ros. Александр Васильевич Суворов, ur. 13 listopada/24 listopada 1729 w Moskwie, zm. 6 maja/18 maja 1800 w Sankt Petersburgu) – rosyjski dowódca i teoretyk wojskowy, zwycięzca wielu kampanii militarnych. Uczestniczył w tłumieniu konfederacji barskiej i dowodził wojną przeciw insurekcji kościuszkowskiej. Odpowiedzialny za rzeź warszawskiej Pragi. Dowódca wojsk okupujących Polskę przed III rozbiorem.

Rosyjski generał major (1770), generał lejtnant (1774), generalfeldmarschall (19 października 1794), a następnie generalissimus (29 października 1799), a także sardyński wielki marszałek (4 lipca 1799) oraz austriacki marszałek polny (31 marca 1799).

Tytularny książę Italii (князь Италийский, 1799), książę Sardynii, hrabia Rymnika (граф Рымникский, 1789), hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Wolnomularz.

Już w dzieciństwie pod nadzorem ojca, gen. lejtnanta Wasilija Iwanowicza Suworowa (1705–1775; doradcy cara Piotra I) uczył się matematyki, literatury, historii sztuki, astronomii i języków obcych, a także zgłębiał takie działy z zakresu wojskowości jak jeździectwo, strzelectwo, szermierka, taktyka, kartografia, artyleria, sztuka fortyfikacji i historia sztuki wojennej. Ze względu na słaby stan zdrowia we wczesnym dzieciństwie, szczególnie pieczołowicie poddawano go usprawniającym ćwiczeniom fizycznym. Jeszcze jako chłopiec (1742) został wcielony do wojska jako szeregowy żołnierz i służył w Siemionowskim pułku Gwardii Cesarskiej, w którym dosłużył się w 1748 rangi kaprala. W 1754 po ukończeniu nauki w Akademii Wojskowej mianowany oficerem (porucznikiem) i skierowany do Ingermanlandzkiego pułku piechoty. W okresie od 1756 do 1758 zasiadał w Kolegium Wojennym; podczas wojny siedmioletniej od 1758 pełnił służbę na stanowiskach sztabowych i dowódczych. Walczył w bitwie pod Kunowicami 1759, uczestniczył w opanowaniu Berlina 1760 i Kołobrzegu 1761. W 1762 awansowany do stopnia pułkownika i mianowany dowódcą Astrachańskiego pułku piechoty. Od 1763 do 1769 dowódca Suzdalskiego pułku piechoty. W latach 1764–1765 napisał i wprowadził do użytku Instrukcję pułkową – o porządku wojskowym oraz metodach szkolenia i wychowania żołnierza i oficera.