Johnny Mathis
Lengte, Gewicht, Lichaamsparameters, Leeftijd

John Royce "Johnny" Mathis (San Francisco, 30 september 1935) is een Amerikaanse popzanger en entertainer.

Johnny Mathis is sinds 1957 onder contract bij het platenlabel Columbia Records, maar tussen 1963 en 1967 publiceerde hij echter enkele albums bij Mercury Records. Vooral zijn kerstalbums werden steeds weer bestsellers. Merry Christmas (1958) kreeg bijvoorbeeld vijf keer platina. Daarnaast is het album Johnny's Greatest Hits uit hetzelfde jaar een mijlpaal in de charthistorie. 490 weken bleef de hitverzameling in de US-charts en het is na The Dark Side of the Moon van Pink Floyd de langst geklasseerde LP in de pophistorie.

Zijn grootste hits zijn It's Not for Me to Say (1957), Chances Are (1957, US, 1e plaats), The Twelfth of Never (1957), A Certain Smile (1958), Someone (1959), Misty (1959), My Love for You (1960), Gina (1962), What Will Mary Say (1963), Life Is a Song Worth Singing (1974), I'm Stone in Love with You (1975), When a Child Is Born (1976, UK, 1e plaats), Too Much, Too Little, Too Late (1978, US, 1e plaats, duet met Deniece Williams), Gone Gone Gone (1979) en Friends in Love (1982, duet met Dionne Warwick). Na zijn succesvolle hitduetten met Dionne Warwick en Denise Williams, waarmee hij in 1978 een heel album opnam genaamd That's What Friends Are For, stond Johnny Mathis zeer vaak met andere prominente, vrouwelijke collega's in de studio, waaronder Barbra Streisand, Barbara Dickson, Angela Bofill, Patti Austin, Gladys Knight, Paulette McWilliams, Stephanie Lawrence, Jane Olivor en Nana Mouskouri. Tot zijn grote voorbeelden telt bovendien de zangeres Lena Horne, wier stijl hij naar eigen zeggen imiteerde.