Zaha Mohammad Hadid (arab.: زها حديد, ur. 31 października 1950 w Bagdadzie, zm. 31 marca 2016 w Miami) – brytyjska architekt pochodząca z Iraku, przedstawicielka dekonstruktywizmu. Jako pierwsza kobieta zdobyła w 2004 Nagrodę Pritzkera, a rok wcześniej uhonorowano ją Nagrodą Miesa van der Rohe. W 2010 i 2011 zdobyła nagrodę Stirlinga.
Zaha Hadid była córką byłego prezesa irackiej Partii Demokratycznej. Do 1977 studiowała na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie, a następnie w Architectural Association School of Architecture w Londynie, gdzie zamieszkała i gdzie pracowała do śmierci. Przejściowo pracowała w Office for Metropolitan Architecture Rema Koolhaasa, a w 1980 otworzyła w Londynie własne biuro architektoniczne Zaha Hadid Architects.
Międzynarodową sławę zdobyła niezrealizowanymi projektami konkursowymi na The Peak Club w Hongkongu z 1983 oraz na budynek na wąskiej działce przy Ku’dammie w Berlinie z 1986. Teoretyczne prace i charakterystyczna grafika Hadid silnie wpłynęły na rozwój postmodernizmu. Dopiero w 1993 powstał pierwszy większy budynek Hadid: straż pożarna fabryki Vitra w Weil am Rhein, obecnie używany jako pawilon wystawienniczy. Najnowsze dzieła stają się silnie plastyczne i wpisane w krajobraz. Wbrew powszechnym opiniom, arabskie pochodzenie nie miało według samej Zahy Hadid żadnego wpływu na tworzoną architekturę, zaś właściwym kontekstem, w jakim należy odbierać jej dzieła jest feminizm. Każde dzieło Hadid i jej osiągnięcia opisywane są przez media branżowe.