Zab Judah
Wzrost, Waga, Wymiary, Wiek

Zabdiel Judah (ur. 27 października 1977 w Nowym Jorku) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata wagi lekkopółśredniej (do 140 funtów) organizacji IBF i WBO oraz półśredniej (do 147 funtów) organizacji WBA,IBF i WBC.

W trakcie kariery amatorskiej wygrał 110 walk i 5 przegrał. Był kandydatem do ekipy na Igrzyska Olimpijskie w Atlancie w 1996 ale przegrał rywalizację z Davidem Diazem późniejszym zawodowym mistrzem świata WBC.

Karierę zawodową rozpoczął 20 września 1996. Do lipca 1999 stoczył 22 walki, z których wygrał 21 a jedna została uznana za nieodbytą. W tym okresie zdobył w wadze lekkopółśredniej tytuł mistrza tymczasowego USBA i po pokonaniu, 16 stycznia 1999, Portorykańczyka Wilfredo Negrona tytuł mistrza tymczasowego IBF.

12 lutego 2000 w Uncasville (stany Zjednoczone) po znokautowaniu w czwartej rundzie Jana Pieta Bergmana (Republika Południowej Afryki) zdobył wakujący tytuł pełnoprawnego mistrza IBF. W pierwszej obronie tytułu, 24 czerwca, pokonał jednogłośnie na punkty Brytyjczyka Juniora Wittera. W kolejnych obronach zwyciężył: 5 sierpnia poprzedniego posiadacza pasa mistrzowskiego Terrona Milleta (Stany Zjednoczone) przez techniczny nokaut w czwartej rundzie, 20 października Hectora Quiroza (Meksyk) przez techniczny nokaut w ósmej rundzie, 13 stycznia 2001 Reggie Greena (Stany Zjednoczone) przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie oraz 26 czerwca przez nokaut w trzeciej rundzie Allana Vestera (Dania).