Willy Brandt, właśc. Karl Herbert Frahm (ur. 18 grudnia 1913 w Lubece, zm. 8 października 1992 w Unkel) – niemiecki polityk, działacz socjaldemokratyczny, członek SPD i jej przewodniczący w latach 1964–1987, kanclerz RFN w latach 1969–1974, laureat pokojowej Nagrody Nobla w 1971, Człowiek Roku 1970 według magazynu „Time”.
Pochodził z robotniczej rodziny. W 1932 roku ukończył gimnazjum Johanneum w Lubece. Wcześnie zainteresował się działalnością polityczną. W 1930 roku wstąpił do SPD, a od 1931 roku współpracował z rozłamową Socjalistyczną Partią Robotniczą (SAPD). W tym czasie udzielał się także jako dziennikarz. Po przejęciu władzy przez Adolfa Hitlera w Niemczech w 1933 roku wyemigrował do Norwegii, by założyć tam filię SAPD i prowadzić walkę przeciwko nazistom. Nawiązał kontakty z norweskim ruchem robotniczym. W 1938 roku władze III Rzeszy pozbawiły Frahma obywatelstwa. Pod nazwiskiem Gunnar Gaasland odwiedził Niemcy podając się za norweskiego studenta w 1936 roku. Używał on już wtedy nazwiska Brandt i wystąpił o obywatelstwo Norwegii. W latach 1937–1939 był korespondentem prasowym w republikańskiej Hiszpanii jako dziennikarz dla kilku lewicowych gazet w czasie hiszpańskiej wojny domowej. Po zajęciu Norwegii przez Niemców Brandt uciekł w 1940 do Szwecji, gdzie kontynuował działalność polityczną. Ambasada rządu norweskiego na emigracji w Szwecji przyznała mu norweskie obywatelstwo w 1940 roku. Na wygnaniu czynił wysiłki mające na celu zbliżenie pomiędzy emigracyjnymi partiami SPD i SAP. W czasie emigracji w Szwecji Willy Brandt wypowiadał się w sprawie stosunku Niemiec do Polski i kształtu jej granic. Uznawał prawo Polaków do odbudowy własnego państwa, do bezpieczeństwa narodowego i niektórych zmian terytorialnych.