Roy Hamilton (ur. 16 kwietnia 1929 w Leesburgu (Georgia), zm. 20 lipca 1969 w Nowym Jorku) – amerykański piosenkarz, który łącząc półklasyczną technikę z tradycyjnym gospelem, przyniósł duszę Great American Songbook. Największy sukces komercyjny Hamiltona przypadł na lata 1954–1961, kiedy był najbardziej popularnym artystą Epic Records. Stał się również pierwszym artystą solowym w historii wytwórni, którego hit był w pierwszej dziesiątce Listy Billboard R&B w USA, gdy wykonany przez niego utwór „Unchained Melody” osiągnął szóste miejsce w maju 1955 roku.
Roy Hamilton urodził się w Leesburg w stanie Georgia, gdzie zaczął śpiewać w chórach kościelnych w wieku sześciu lat. Latem 1943 roku, gdy miał czternaście lat, rodzina wyemigrowała na północ do Jersey City w stanie New Jersey w poszukiwaniu lepszego życia. Tam śpiewał z Central Baptist Church Choir, najsłynniejszym afroamerykańskim chórem kościelnym w New Jersey. W Lincoln High School studiował grafikę reklamową i był wystarczająco utalentowany, aby umieścić swoje obrazy w wielu nowojorskich galeriach. W lutym 1947 roku siedemnastoletni Hamilton wygrał konkurs talentów w Teatrze Apollo. W 1948 roku dołączył do Searchlight Gospel Singers i studiował operetkę, współpracując przez ponad rok z trenerem głosu z New Jersey J. Martinem Rollsem.