Giuseppe „Pino” Daniele (ur. 19 marca 1955 w Neapolu, zm. 4 stycznia 2015 w Rzymie) – włoski muzyk i wokalista bluesowy i popowy.
Pochodzący z robotniczej rodziny gitarzysta samouk, tworzący po włosku, w dialekcie neapolitańskim i po angielsku. Na początku ćwiczył na gitarze klasycznej, następnie, w latach 70. poświęcił się bluesowi i muzyce latin-jazz. Jego styl, będący specyficznym połączeniem tradycji z nowoczesnością, obecny na dwóch pierwszych albumach, Terra Mia (1977) i Pino Daniele (1979), został w dużym stopniu ukształtowany przez tradycyjną muzykę i kulturę neapolitańską (przykładem może być często używana mandolina, która została wynaleziona w Neapolu i jest instrumentem, który odegrał ważną rolę w rozwoju tradycyjnej muzyki neapolitańskiej). Jego popularność wzrosła w roku 1980, wraz z albumem Nero a metà, który był uważany za początek nowego rodzaju pieśni neapolitańskiej, czyli melodii typowo śródziemnomorskiej. W roku 1981 powstał album Vai mò, w roku następnym Daniele zaczyna skłaniać się ku muzyce innych kultur, czego rezultatem jest Bella 'mbriana. Ten album był początkiem współpracy z innymi muzykami, jak Alphonso Johnson i Wayne Shorter, oraz odkryciem na nowo wyrażeń i osobowości już przez tradycję neapolitańską zapomnianych. Jeden z utworów na płycie, Tarumbo', został zadedykowany papieżowi Janowi Pawłowi II. W roku 1981 zagrał przed Bobem Marleyem podczas jego koncertu w Mediolanie, zagrał tam kilka koncertów na Kubie, gdzie jego muzyka zdobyła popularność, oraz na najbardziej znanych międzynarodowych festiwalach jazzowych, takich jak w Olympia w Paryżu. Po Musicante (1984) wydany został podwójny album koncertowy, Live sciò, ze wszystkimi najważniejszymi utworami z jego dotychczasowej kariery, między innymi nagrania z festiwalu w Montreaux, z koncertów w Kanadzie, Paryżu i Weronie. W roku następnym ukazał się album Ferryboat, muzyk spotyka się również z Richiem Havensem, jednym z twórców festiwalu w Woodstock, które to spotkanie miało wpływ na sukces albumu Common Grund w całych Włoszech.