Philip Joseph Cavarretta (ur. 19 lipca 1916, zm. 18 grudnia 2010) – amerykański baseballista, który występował na pozycji pierwszobazowego i zapolowego przez 22 sezony w Major League Baseball.
Cavarretta w szkole średniej Lane Tech w Chicago grał na pozycji miotacza. W wieku 17 lat podpisał kontrakt z Peoria Tractors, występującym w NAPBL, późniejszym klubem farmerskim Chicago Cubs. W swoim pierwszym meczu, grając na pozycji prawozapolowego, zaliczył cycle. We wrześniu 1934 został powołany do składu Cubs i zadebiutował w MLB w meczu przeciwko Brooklyn Dodgers. Rok później wystąpił w World Series, jednak Cubs ulegli Detroit Tigers w sześciu meczach. Trzy lata później ponownie Cubs zagrali w World Series i ponownie ulegli, tym razem New York Yankees w czterech meczach.
W maju 1939 roku w meczu przeciwko New York Giants doznał kontuzji kostki, 13 miesięcy później doznał tej samej kontuzji również w spotkaniu z Giants. Nie był uczestnikiem II wojny światowej, gdyż został zwolniony ze służby wojskowej ze względu na problemy ze słuchem. W 1944 wraz ze Stanem Musialem z St. Louis Cardinals zdobył najwięcej uderzeń (197) w National League. W sezonie 1945 zwyciężył w lidze w klasyfikacji pod względem średniej uderzeń (0,355) i on-base percentage (0,449), poza tym miał 3. w lidze wskaźnik slugging percentage (0,500) i został wybrany MVP National League. W tym samym roku wystąpił w World Series, gdzie miał średnią uderzeń 0,423, jednak Cubs przegrali z Detroit Tigers w siedmiu meczach.