Orietta Berti, właśc. Orietta Galimberti (ur. 1 czerwca 1943 w Cavriago) – włoska piosenkarka, jedna z najpopularniejszych włoskich piosenkarek lat 60. XX wieku, obok takich postaci jak Mina i Ornella Vanoni.
Nazywana „pokrzewką Emilii”, a następnie „słowikiem z Cavriago”. W ciągu swojej kariery sprzedała 15 milionów płyt, otrzymując 2 srebrne płyty, 4 złote i 1 platynową. Wystąpiła 11 razy na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo (1966–1992) oraz 10 razy na Un disco per l'estate.
Działalność artystyczną rozpoczęła od studiów nagraniowych i występów w lokalnych klubach Emilii-Romanii. W 1961 roku wzięła udział w pierwszej oficjalnej imprezie, zorganizowanej przez ENAL Reggio Emilia. Zajęła 1. miejsce ex aequo z inną debiutantką, Ivą Zanicchi. Jeden z jurorów, Giorgio Calabrese, zaproponował jej kontrakt z mediolańską wytwórnią fonograficzną Karim. Jednak jej dwa pierwsze single („Non ci sarò” i „Se non ti avessi più”) przeszły niezauważone. Calabrese przeniósł ją do wytwórni Phonogram, a następnie do Polydor Records, która w 1963 roku wydała jej single „Serenata suburbana” i „I nostri momenti”. Na początku 1964 roku Phonogram powierzył Orietcie Berti wykonanie włoskiej wersji „Dominique”, popularnej piosenki Jeanine Deckers, belgijskiej zakonnicy, znanej pod pseudonimem Sœur Sourire (Siostra Uśmiech). Wykonanie to okazało się początkiem popularności Orietty Berti. Obdarzona melodyjnym głosem, pomimo konkurencji ze strony takich indywidualności jak Mina czy Ornella Vanoni, zdobyła w latach 60. uznanie szerokiej publiczności ze swymi popularnymi, bezpretensjonalnymi piosenkami.