Mickey Charles Mantle (ur. 20 października 1931, zm. 13 sierpnia 1995) – amerykański baseballista, który występował na pozycji zapolowego. Przez 18 sezonów był zawodnikiem New York Yankees. Członek Galerii Sław Baseballu od 1974 roku
Zawodową karierę rozpoczął w zespole z niższej ligi Whiz Kids, gdzie, w 1948, został zauważony przez skauta New York Yankees Toma Greenwade'a. Rok później podpisał kontrakt z Yankees. Przed debiutem w Major League Baseball grał w Independence Yankees i Joplin Miners na pozycji łącznika. Po raz pierwszy w MLB wystąpił 17 kwietnia 1951 jako prawozapolowy obok środkowozapolowego Joe DiMaggio. Podczas World Series w tym samym sezonie odniósł kontuzję kolana, przez którą w późniejszym okresie odnosił kolejne. 17 kwietnia 1953 odbił piłkę na odległość 565 stóp, co pozostaje oficjalnym rekordem do dziś.
W sezonie 1956 Mantle został zdobywcą Potrójnej Korony, wygrywając w klasyfikacji średniej uderzeń (0,353), zdobytych home runów (52) i zaliczonych RBI (130). W tym samym roku został po raz pierwszy wybrany MVP American League. W 1957 zdobył tę nagrodę po raz drugi. 16 stycznia 1961 roku stał się najlepiej opłacanym baseballistą w lidze; podpisał kontrakt wart 75 000 dolarów. W 1962 został najbardziej wartościowym zawodnikiem po raz trzeci.