Mary Astor, właśc. Lucile Vasconcellos Langhanke (ur. 3 maja 1906 w Quincy, zm. 25 września 1987 w Los Angeles) − amerykańska aktorka sceniczna, filmowa i telewizyjna; laureatka Oscara za drugoplanową rolę w filmie Wielkie kłamstwo.
Jako 14-latka wygrała konkurs piękności i wkrótce podpisała kontrakt w Hollywood. Debiutowała niewielką rolą w filmie Scarecrow (1920), w kilku kolejnych latach także grała mało znaczące role. Sławę zyskała filmem Beau Brummel (1924), na planie którego nawiązała romans ze swoim ekranowym partnerem Johnem Barrymorem. Jej kariera rozwijała się nadal po nadejściu ery filmu dźwiękowego. Występowała m.in. w Kaprysie platynowej blondynki, Man of Iron, Więźniu królewskim czy Sokole maltańskim. W 1944 odebrała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w filmie Wielkie kłamstwo.
Od połowy lat 40. jej popularność malała, przeżywała także problemy osobiste - alkoholizm, rozwody, śmierć pierwszego męża, choroba serca; podjęła także próbę samobójczą. Jej ostatnim filmem - z łącznej liczby 123 - był Nie płacz, Charlotto (1964), gdzie zagrała u boku swojej przyjaciółki Bette Davis. Po tym filmie przeszła na emeryturę. Opublikowała dwie książki autobiograficzne.