Joe Louis, właśc. Joseph Louis Barrow (ur. 13 maja 1914 w La Fayette, zm. 12 kwietnia 1981 w Paradise) – amerykański bokser wagi ciężkiej, mistrz świata 1937–1949. Uznawany za jednego z najwybitniejszych bokserów wszech czasów.
Syn Munroe Barrowa (pochodzenia afroamerykańskiego) i Lillie (Reese) Barrow, po części Czirokezki. Zawodowo walczył od 1934 roku. W swoim siódmym w karierze pojedynku pokonał na punkty w dziesięciorundowej – zdaniem obserwatorów wyrównanej – walce pięściarza pochodzenia polskiego, Adolpha Wiatera. Zwyciężając w 24 kolejnych walkach, stał się pretendentem nr 1 do tytułu mistrza świata w wadze ciężkiej, będącego w posiadaniu Jamesa Braddocka, lecz w czerwcu 1936 roku został niespodziewanie znokautowany przez byłego mistrza, Maxa Schmelinga. Niemiec nie porozumiał się jednak z Braddockiem co do walki o mistrzostwo świata, wskutek czego szansę jego zdobycia otrzymał Louis. Wykorzystał ją, nokautując Braddocka w 8. rundzie pojedynku, który odbył się 22 czerwca 1937 roku w Chicago. Stał się tym samym drugim w historii (po Jacku Johnsonie) czarnoskórym mistrzem wagi ciężkiej.