Greta Garbo (wym. , właśc. Greta Lovisa Gustafsson; ur. 18 września 1905 w Sztokholmie, zm. 15 kwietnia 1990 w Nowym Jorku) – szwedzko-amerykańska aktorka filmowa i teatralna, uznawana za jedną z największych i najwybitniejszych gwiazd filmowych w historii kinematografii oraz jedną z legend i ikon okresu „Złotej Ery Hollywood”. Symbol seksu lat 20. i 30. XX wieku. W 1951 przyjęła obywatelstwo amerykańskie. W 1999 American Film Institute umieścił jej nazwisko na 5. miejscu w rankingu „największych aktorek wszech czasów” (The 50 Greatest American Screen Legends).
Na dużym ekranie Garbo debiutowała, występując w roli statystki w szwedzkich produkcjach En lyckoriddare (1921) i Kärlekens ögon (1922). Karierę rozpoczęła od udziału w melodramacie Gdy zmysły grają (1924), dzięki któremu zyskała status wschodzącej gwiazdy. Jej kreacja zwróciła uwagę Louisa B. Mayera, szefa wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer, który rok później sprowadził aktorkę do Hollywood. Zadebiutowała w niemym dramacie Słowik hiszpański (1926). Jej trzeci film – melodramat Symfonia zmysłów (1926) – uczynił z niej międzynarodową gwiazdę. Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku była jedną z najbardziej dochodowych aktorek wytwórni MGM. Pierwszym filmem dźwiękowym Garbo był dramat Anna Christie (1930). W tym samym roku wystąpiła w Romansie. Zdobywszy szerszy rozgłos i status międzynarodowej gwiazdy, aktorka coraz aktywniej selekcjonowała wybór ról filmowych. Udział w takich produkcjach, jak Mata Hari (1931), Ludzie w hotelu (1932) i Królowa Krystyna (1933), pozwolił na ugruntowanie jej pozycji. Po występie w komedii romantycznej Dwulicowa kobieta (1941) zakończyła karierę w przemyśle filmowym. Mimo otrzymywania na przestrzeni lat kolejnych propozycji ról, nigdy nie powróciła na duży ekran. W przekroju swojej kariery Garbo trzykrotnie nominowana była do nagrody Akademii Filmowej w kategorii dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. W 1955 została uhonorowana Oscarem za całokształt twórczości.