Giulio Andreotti (ur. 14 stycznia 1919 w Rzymie, zm. 6 maja 2013 tamże) – włoski polityk i publicysta. Działacz i jeden z długoletnich liderów Chrześcijańskiej Demokracji (DC). Od 1945 do 2013 parlamentarzysta, w tym od 1991 senator dożywotni. Trzykrotny premier stojący na czele siedmiu gabinetów, wielokrotny minister w różnych resortach. Od końca lat 40. do początku lat 90. należał do najważniejszych włoskich polityków. Określany mianem najbardziej kontrowersyjnego i najpotężniejszego włoskiego polityka tego okresu.
Urodził się w rodzinie nauczyciela. Gdy miał 2 lata, zmarł jego ojciec. Rodzina utrzymywała się z otrzymywanej przez matkę renty. Ukończył szkołę średnią Liceo „Torquato Tasso”, a następnie studia prawnicze na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie. Dołączył do młodzieżowej katolickiej organizacji FUCI, której funkcjonowania nie zakazał reżim faszystowski. Był redaktorem jej czasopisma „Azione Fucina”, a od 1942 do 1945 przewodniczył tej organizacji. Publikował też w podziemnym katolickim periodyku „Il Popolo”. W trakcie jednej z wizyt w bibliotece, gdy poszukiwał materiałów dotyczących papieskiej floty, poznał Alcide De Gasperiego, zatrudnionego tam działacza chadeckiego prześladowanego przez faszystów. Stał się jego bliskim współpracownikiem, w 1942 jako jego sekretarz wziął udział w powołaniu Chrześcijańskiej Demokracji. Do ugrupowania tego należał przez cały okres jego funkcjonowania.