Erich Honecker (ur. 25 sierpnia 1912 w Neunkirchen, zm. 29 maja 1994 w Santiago) – niemiecki polityk komunistyczny i I sekretarz Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec (SED). W latach 1971–1989 przywódca Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
Był synem zaangażowanego politycznie górnika. W 1926 wstąpił do młodzieżowej organizacji Komunistyczny Związek Młodych Niemiec, która była przybudówką Komunistycznej Partii Niemiec (KPD). W 1929 stał się członkiem tej partii. W latach 1929–1931 przebywał w Związku Radzieckim, gdzie studiował w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej.
W 1935 został aresztowany za działalność opozycyjną wobec III Rzeszy, a w 1937 skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności. Pod koniec II wojny światowej, w 1945 został uwolniony przez wojska radzieckie. Rozpoczął wtedy na nowo działalność polityczną u boku Waltera Ulbrichta. W 1946 był jednym z pierwszych członków Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności (SED) i po miażdżącym zwycięstwie tej partii w wyborach wszedł do kierownictwa w utworzonym na krótki czas parlamencie. Po utworzeniu Niemieckiej Republiki Demokratycznej był aktywnym członkiem partii, piastował między innymi stanowisko przewodniczącego organizacji młodzieżowej Freie Deutsche Jugend (FDJ). Po okresie kandydowania od 1951, w 1958 wszedł w skład Komitetu Centralnego Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności (SED).