Bruno Putzulu
Wzrost, Waga, Wymiary, Wiek

Bruno Putzulu (ur. 16 czerwca 1967 roku w Toutainville) – francuski aktor teatralny i filmowy.

Urodzony w Toutainville, pochodzi z Sardynii. Dorastał w Normandii. Od wczesnych lat młodości zajmował się amatorsko piłką nożną. Pod wpływem obejrzanych filmów z Bruce'em Lee podjął decyzję, by zostać aktorem. Zdobył czarny pas w Taekwondo i wyczynowo uprawiał boks tajski. Mając 18 lat zapisał się na kurs aktorski wraz ze swoim przyjacielem Philippe'em Torretonem i był studentem Boba Villette'a na uniwersytecie w Rouen. W latach 1990-93 studiował we francuskim Narodowym Konserwatorium Sztuki Dramatycznej (Conservatoire National Supérieur d'Art Dramatique) w Paryżu.

Związał się z paryskim teatrem Comédie-Française (1994-2003), gdzie wystąpił m.in. w spektaklach: Lorenzaccio Musseta, Cyrulik sewilski (le Barbier de Séville) i Wesele Figara (le Mariage de Figaro) Pierre'a Beaumarchais'a.

Na kinowym ekranie debiutował rolą pomocnika Giordano w melodramacie Biorą mnie daleko (Emmène-moi, 1994). Zabłysnął potem jako leniwy i bezrobotny Bruno, którego głównym zajęciem jest oglądanie amerykańskich filmów sensacyjnych na wideo, namiętnie oglądający Człowieka z blizną z Alem Pacino, podkochujący się w 18-letniej ekspedientce sklepowej i płacący jej za półnagie tańce w mieszkaniu, który z zimną krwią zabija za pomocą kija do golfa wskazanych przez nią klientów, aby ich potem obrabować z pieniędzy i biżuterii w opartym na autentycznej historii o trójce młodocianych morderców nagrodzonym Złotym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie '95 dramacie kryminalnym Przynęta (L'Appât, 1995). Znalazł się w obsadzie biograficznego dramatu Jamesa Ivory Jefferson w Paryżu (Jefferson in Paris, 1995) jako liberalny arystokrata. W 1996 roku był nominowany do nagrody Cezara dla najbardziej obiecującego aktora za kreację bezrobotnego samotnika, który zabijając kierowcę taksówki trafia do więzienia, gdzie wydaje się cieszyć życiem w dramacie kryminalno-komediowym Wyznania niewiniątka (Les Aveux de l'Innocent, 1996). Kolejna rola uwodziciela Lionela w komediodramacie Miłosne tarapaty (Petits désordres amoureux, 1998) przyniosła mu Cezara. Jego rola trzydziestopięcioletniego Edgara, poważnego, opryskliwego i mającego skłonności do depresji reżysera w dramacie Jeana-Luca Godarda Pochwała miłości (Éloge de l'amour, 2001) spotkała się z najbardziej entuzjastycznym przyjęciem krytyki. W komedii romantycznej Uczciwi ludzie żyją we Francji (Les Gens honnêtes vivent en France, 2005) zagrał postać nieskomplikowanego absolwenta prawa, pracującego w miejskiej bibliotece, wykorzystywanego przez bezwzględną, pozbawioną skrupułów kobietę mocno zaangażowaną w politykę.