William Howard Taft (Cincinnati (Ohio), 15 september 1857 – Washington, 8 maart 1930) was een Amerikaans politicus van de Republikeinse Partij. Hij was van 1909 tot 1913 de 27e president van de Verenigde Staten. Daarna was hij de opperrechter van de Verenigde Staten van 1921 tot 1930.
Taft, een jurist van beroep, was de procureur-generaal van de Verenigde Staten van 1890 tot 1892 onder president Benjamin Harrison. Hij diende als gouverneur-generaal van de Filipijnen van 1901 tot 1904 onder presidenten William McKinley en Theodore Roosevelt en diende aansluitend als minister van Oorlog onder president Roosevelt.
Zijn vader Alphonso Taft was rechter en was later onder president Ulysses S. Grant minister van Oorlog en minister van Justitie. Zelf ging hij studeren aan Yale. Op intellectueel gebied kon hij meekomen, maar hij moest het vooral van zijn inzet hebben. In 1878 studeerde hij af als de tweede beste van zijn jaar. Na Yale vervolgde hij zijn studie aan de Cincinnati Law School. In deze periode werkte hij ook als rechtbankverslaggever voor een lokale krant. Kort voor zijn afstuderen werd hij tot de Balie toegelaten en kon aan de slag als advocaat.